مدیریت ناتوان با رؤیای وزارت؛ شستا قربانی رانت و سیاست!!

شستا، بزرگ‌ترین هلدینگ بورسی کشور و امانت‌دار دارایی‌های بین‌نسلی میلیون‌ها بیمه‌شده و بازنشسته، این روزها نه نماد «امید» که تصویر روشنی از سوءمدیریت، فقدان شفافیت و سیاسی‌کاری پرهزینه شده است؛ وضعیتی که با انتصاب محمدرضا (میثم) سعیدی به‌عنوان مدیرعامل، نه‌تنها اصلاح نشده، بلکه نشانه‌های تشدید بحران را نیز آشکار کرده است.
صورت‌های مالی شستا برای سال مالی منتهی به ۳۱ خرداد ۱۴۰۴، در ظاهر از رشد درآمد سخن می‌گویند، اما لایه‌های عمیق‌تر این گزارش‌ها، روایتی کاملاً متضاد ارائه می‌دهد: جهش بی‌سابقه برگشت از فروش، تخفیف‌های میلیاردی بی‌اثر، سقوط آزاد حاشیه سود و تداوم زیان‌دهی. این‌ها نه نوسانات عادی بازار، بلکه نشانه‌های روشن یک مدیریت ناتوان است.
۵.۶ همت برگشت از فروش؛ آژیر قرمزی که نادیده گرفته شد
افزایش ۳۷۵ درصدی «برگشت از فروش و تخفیفات» و رسیدن آن به بیش از ۷ هزار میلیارد تومان، یک خطای ساده حسابداری نیست؛ این عدد، بیانیه شکست استراتژی فروش و نظارت مدیریتی است. آن‌هم در شرایطی که ۹۷ درصد این فاجعه در دو هلدینگ حیاتی شستا، یعنی تیپیکو و تاپیکو رخ داده است.
سؤال ساده اما بی‌پاسخ باقی مانده:
آیا فروش‌های صوری برای بزک‌کردن ترازنامه ثبت شده و بعداً برگشت خورده‌اند؟
یا کیفیت تولید و سیاست قیمت‌گذاری تا این حد فروپاشیده است؟
سکوت کامل مدیرعامل و هیئت‌مدیره در برابر این عدد، عبور آشکار از شفافیت و بی‌احترامی به صاحبان اصلی این دارایی‌هاست: بازنشستگان.
رایتل؛ تخفیف‌های انفجاری، دستاورد تقریباً صفر
در رایتل، افزایش نزدیک به ۱۹۰ درصدی تخفیفات، فقط ۰.۳ درصد به رشد درآمد اضافه کرده است. این یعنی حراج منابع عمومی بدون بازده اقتصادی. اگر این نامش استراتژی است، باید پرسید چه کسی هزینه این آزمون‌های شکست‌خورده را می‌پردازد؟ پاسخ روشن است: صندوق تأمین اجتماعی.
سقوط سودآوری؛ از سود تا زیان
وقتی حاشیه سود تجهیزات پزشکی نصف می‌شود، زغال‌سنگ به مرز زیان می‌رسد و فرآورده‌های نسوز از سود ۲۵ درصدی به زیان ۲۱ درصدی سقوط می‌کنند، دیگر نمی‌توان همه‌چیز را به «تحریم» و «انرژی» نسبت داد. این‌ها نشانه فقدان برنامه، ناتوانی مدیریتی و بی‌عملی استراتژیک است.
زیان، بدهی و هزینه‌تراشی؛ میراث مدیریت سیاسی
زیان خالص ۲.۲ همتی، افت ۹۳ درصدی سود انباشته، جهش ۷۶ درصدی حقوق و مزایا و افزایش سنگین بدهی‌ها، تصویری روشن از شستا تحت مدیریت فعلی است. مدیریتی که نه‌تنها نتوانسته مسیر زیان‌دهی را متوقف کند، بلکه همان چرخه معیوب گذشته را ادامه داده است.
از سابقه سیاسی تا انتصاب رانتی
کارنامه محمدرضا سعیدی، بیش از آن‌که اقتصادی باشد، سیاسی و جناحی است؛ از نقش‌آفرینی در تحصن مجلس ششم و امضای نامه موسوم به «جام زهر»، تا تصدی مناصب اقتصادی در دولت روحانی نه بر اساس شایستگی، بلکه بده‌بستان‌های سیاسی. انتصاب او به‌عنوان سرپرست شستا، آن هم با ابهام قانونی، مصداق روشن رانت سیاسی در قلب اقتصاد بازنشستگان است.
مدیریت ناتوان با رؤیای وزارت
نگران‌کننده‌تر آن‌که شواهد نشان می‌دهد این مدیریت، شستا را نه به‌عنوان یک امانت ملی، بلکه به‌مثابه سکوی پرتاب سیاسی می‌بیند؛ رؤیای نشستن بر صندلی وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی، در حالی که عملکرد فعلی حتی حداقل‌های اداره بزرگ‌ترین هلدینگ بورسی کشور را برآورده نکرده است.
شستا ملک شخصی مدیران و غنیمت سیاسی جناح‌ها نیست. ادامه این روند، نه‌تنها دارایی‌های صندوق تأمین اجتماعی، بلکه امنیت اقتصادی و اجتماعی میلیون‌ها ایرانی را تهدید می‌کند.
اکنون زمان سکوت نیست؛ مجلس، سازمان حسابرسی، نهادهای نظارتی و شخص وزیر رفاه باید پاسخ دهند:
شستا تا چه زمانی باید هزینه رؤیاهای سیاسی و مدیریت ناتوان را بپردازد؟