در عصر فشارهای بی‌سابقه بر بازار جهانی اوره، جایی که بسیاری از مجتمع‌های پتروشیمی جهان ناچار به کاهش تولید و فروش با قیمت‌های پایین شده‌اند، پتروشیمی کرمانشاه با هدایت مدیریت خود، مسیر متفاوتی را پیموده است.
این مدل مدیریتی، نه‌تنها پشت میز تصمیم‌گیری، بلکه در قلب عملیات میدانی حضور دارد – جایی که چالش‌های لجستیکی و بانکی به مانع‌های روزمره بدل شده‌اند. با نگاهی استراتژیک، وی توانست تیمی یکدل و منسجم بسازد که هر واحد آن با ایمان به هدف، تولید را از حد بقا به سطح هجوم کامل رسانده‌است.
نتیجه؟ در نیمه نخست سال ۱۴۰۴، فروش داخلی به ۲۰,۶۲۴ میلیارد ریال و صادرات به ۲۲۹ هزار تن رسید، با ارزآوری ۸۶ میلیون دلار و میانگین قیمت فروش بالاتر از متوسط جهانی. تمام این‌ها در شرایطی محقق شد که کرماشا با ظرفیت بیش از ۱۰۵ درصد خالص کار می‌کرد – رکوردی که مجتمع‌های بزرگ جهان در این دوره حتی به نیمی از آن نزدیک نشدند.
در مردادماه ۱۴۰۴، مجتمع رکورد ۹ ساله تولید خود را با ۶۳,۹۶۲ تن شکست، همزمان پیشرفت فاز دوم توسعه به شاخص ۷.۷ رسید. این اعداد در کنار تصویر فرمانده‌ای که میان خطوط تولید ایستاده، یک روایت زنده از رهبری در بحران را شکل می‌دهند: رهبری‌ای که همدلی تیمی را به سلاحی راهبردی بدل کرده و صادرات را با کیفیت و قیمت ممتاز، به پرچم‌دار درآمدزایی ملی رسانده است.
امروز کرماشا تنها یک مجتمع تولیدی نیست؛ سنگر اقتصادی کشور در جنگ جهانی اوره است – سنگری که با مهارت و دوراندیشی و اراده جمعی، هر روز خطوط دشمن را بیشتر عقب می‌راند.
وقتی تیمی در ظرفیت ۱۰۵ درصد و بازار بحران‌زده جهانی، رکورد ۹ ساله تولید را می‌شکند و ارزآوری ۸۶ میلیون دلاری را ثبت می‌کند، این تنها «واقعیت» است که فرماندهی را ثابت می‌کند، نه تبلیغ. ظهیر در میدان ایستاده است؛ قهرمان‌سازی نیازی نیست وقتی قهرمان در عمل حضور دارد.
