پترونفت، کشورهای در حال پیشرفت و نوظهور صنعتی به جهت پاسخ به نیازهایی همچون توسعه زیرساختهای صنعت که لازمه گذار به مرحله توسعه یافتگی است، بیشتر از گذشته سرمایه‌گذاری خود را در صنعت فولاد انجام می دهند. در ایران نیز این صنعت به لحاظ وجود منابع معدنی مورد نیاز، توانمندی نیروی انسانی، رقابتی بودن نسبی قیمت در کشور، حضور بخش خصوصی در عرصه سرمایه‌گذاری، وجود بسترهای اقتصادی و صنعتی لازم و اثربخشی تولید فولاد در رشد اقتصادی، دسترسی به فناوری‌های تولید آهن، فولاد و مصرف محصولات فولادی به عنوان مواد اولیه صنایع مهم باید بیش از پیش مورد توجه قرار بگیرد.
در چهل سال گذشته نیز هرجا سخن از توسعه صنعتی کشور در میان بوده، سرمایه‌گذاری در حوزه فولاد به عنوان صنعتی که در ایران مزیت‌های نسبی فراوانی دارد بعنوان اولویت قرار گرفته است. این صنعت یکی از بخش‌های مهم اقتصاد به دلیل دارا بودن کثرت حلقه‌های ارتباطی پیشین و پسین با دیگر بخش‌های اقتصاد به عنوان صنعتی پیشرو و کلیدی، از اهمیت خاصی برخوردار است، به طوری که میزان تولید و مصرف آن نشان دهنده پیشرفت کشورها و تحرک دیگر بخش‌های اقتصاد است.
صنعت فولاد یکی از صنایع مادر و مهم ایران است که قطعا نیاز به تحول دارد. برای تحول به توسعه صنعتی نیاز داریم که این توسعه با برنامه‌ریزی راهبردی حاصل می شود. از طرفی توسعه صنعتی باعث رشد اقتصادی شده و با تنوعی که در تولیدات این محصول در کشور ما وجود دارد؛ ارزش افزوده و رشد اقتصادی را قطعاَ به همراه خواهد داشت.
از آنجایی که در مبحث گذشته نگارنده این مطلب با عنوان “آیا ضررهای هنگفت فولادسازن با محدودیت های برقی ادامه دار خواهد بود؟” به برخی راهکارهایی همچون سرمایه‌گذاری در توسعه زیرساخت ها، توسعه منابع انرژی پایدار، بهره‌برداری بهینه از انرژی، تحقیق و توسعه، افزایش بهره‌وری انرژی، ایجاد شبکه‌های هوشمند، تشویق به منابع انرژی خارجی و… به صورت خلاصه اشاره شد، تلاش می شود منبعد با ارائه توضیحات کافی و موردی به آن پرداخته شود.
اول: سرمایه‌گذاری در پروژه‌های جدیدی مانند فرآوری و تولید فولاد، ریخته‌گری، تولید قطعات خودرو و… به منظور افزایش ظرفیت تولید و عرضه مستقیم به بازار.
دوم: بهبود فرآیندهای تولیدی از طریق بهبود بهینه‌سازی و استفاده از فناوری‌های نوین، افزایش بهره‌وری و کاهش هزینه‌ها.
سوم: توسعه زیرساختهای لازم مانند پایین آوردن قیمت انرژی، بهبود شبکه حمل و نقل و صادرات، بهبود امنیت آب و هوا، تأمین منابع آب و فاضلاب و مقابله با آلودگی هوای شهری.
چهارم: استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیری مانند باد، آفتاب، آب و… به منظور کاهش وابستگی به سوخت‌های فسیلی و کاهش انتشار گاز‌های گلخانه‌ای.
و در نهایت اینکه، توسعه بازارهای صادراتی با فعالیت‌های تبلیغاتی و بازاریابی و ایجاد شرایط مناسب برای صادرات، مانند تسهیلات های مالی، کاهش مالیات و تعرفه‌ها و تسهیلات صادراتی.
پایان
