من پشیمان نیستم

پترو نفت_

به قلم قاسم امیری

از همان روزهای نخستین شروع به فعالیت شورای راهبری و کارگروههای تعیین وزرای دولت پزشکیان یک نگرانی وجود داشت که این تجربه اولین ، چه خروجی خواهد داد.البته چون ساختار جاافتاده و تثبیت شده ای وجود نداشت، تا حدودی قابل پیش بینی بود که نمی توان به خروجی این فرآیند خیلی دل بست ! هرچند ظاهر کار ، زیبایی و زرق و برق جذابی داشت و با توجه به حضور متخصصان ،نخبگان و خبرگانی از جامعه ، روایی کار را می‌توانست تضمین کند. (میزان پایایی این فرآیند را البته می توان به تکرار آن در آینده محول کرد)
درز خبرهای ریز و درشت از کمیته ها به فضای مجازی ،خصوصا از سوی کسانی که از حضور در این کمیته ها تا حدودی ذوق زده شده بودند، همچنین تشکیل کارزارهای حمایتی از این و آن- که بیشتر رسالت رزومه سازی یا برجسته کردن افراد را بر عهده داشتند یا شبیه بوقی بودند که در یک شلوغی پر سر و صدا می خواستند نگاهها را به خود جلب کنند- فرصت مناسبی را برای دولت در سایه و کمیته های تولید محتوایش بوجود آورده بود تا با ایجاد هیجان رسانه ای ، کنترل فضای عمومی جامعه را بدست بگیرند. عطش ناشی از میل به تغییر در جامعه و خصوصا در بین رای دهندگان به دکتر پزشکیان، آتش شایعات را شعله ورتر می کرد و روزانه چندین لیست از کابینه دکتر پزشکیان بیرون می آمد. هر چه لیست های کذایی بیشتر می شد توقعات جامعه و حتی خود نخبگان و فعالان سیاسی و اعضای ستادهای دکتر پزشکیان بالاتر می رفت. و هر چه این انتظار طولانی تر می شد دولت در سایه زه کمان خود را کشیده تر می دید! توئیت ها و مصاحبه های روزانه دکتر ظریف بعنوان رئیس شورای راهبری و تکذیب مستمر لیست ها ، هرگز نتوانست از التهابات بکاهد یا جلوی شایعات بعدی را بگیرد.
با اعلام لیست نهایی وزرای پیشنهادی کابینه ، گویی آب سردی بر سر جامعه سراپا منتظر ریخته شد. و خصوصا با مشاهده سه چهار نفر در کابینه بویژه نفر پیشنهادی برای وزارت کشور، انگشت تحیر روی دهان مردم ماند!درست در همین لحظات بود که جریان شکست خورده انتخابات ،از شادی در پوست خود نمی گنجید و فریاد هورایش را می شد از فرسنگ ها آنسوتر از دولت سایه هم شنید.زیرا تیر از چله کمان رها شده ، درست بر هدف خورد و موجی از نارضایتی در بین مردم و هواداران دکتر پزشکیان علیه او شکل گرفت.و به طرز عجیب و رعدآسایی پزشکیان خود را در سویی از میدان ،که نه سوی مردم بود نه سوی ستادها و نه سوی فعالان و بزرگان سیاسی حامی او ، تنها دید! متهم بینوایی که تا دیروز محبوب مردم بود! او حتی گل سر سبد رفقا و حامیانش یعنی دکتر ظریف را از دست رفته دید!
قهرمانی که هنوز از تشک پایین نیامده ، هوادارانش او را هو کردند در حالی که تا همین چند لحظه پیش دستش توسط داور به نشانه برنده شدن بالا برده شده بود و هنوز شیرینی پیروزی اش را نه خود نه حامیانش کامل نچشیده بودند!
هر چند فضای مجازی ،مردم و بخش مهمی از جامعه بر او تاخت و در این چند روز بدن ناآماده وی را نواخت اما انتظار می رفت سیاسیون اصلاح طلب و همراهان ستادی وی در کنارش بمانند و عرصه تنگ شده بر وی را از آن سو هم می دیدند.که مبادا دکتر پزشکیان از سوی جریان رقیب بزودی مصادره شود و سر بی کلاه ملت پذیرای تگرگ های ظلم و ستم جدید شود!
همه ما می دانیم و البته شنیدیم که آنچه به عنوان لیست پیشنهادی کابینه بیرون آمده است آن لیست اولیه نیست و چه بسا در برخی گزینه ها حتی نفرات هفتم یا هشتم پیشنهادی پذیرفته شده باشند.نخبگان سیاسی و صاحب نظران نیز از قبل همه این موضوعات را می دانستند . بنابراین رها کردن خود در اتمسفر حمله به دکتر پزشکیان ، نوعی بداخلاقی سیاسی و خود را به کوچه علی چپ زدن است! هر چند همه ما نگران هستیم و در لحظه شنیدن خبر لیست کابینه ، بسیار ناراحت شدیم و به هم ریختیم. اصلاح طلبان و فعالان ستادی باید هر چه سریعتر کنترل اوضاع را در دست بگیرند و دکتر پزشکیان را تنها نگذارند.از قهر دکتر ظریف الگوبرداری نکنند چه بسا دکتر ظریف برای کاهش فشارهای مجلس بر کابینه پیشنهادی ، از چنین تاکتیکی استفاده کرده باشد.
اصلاح طلبان و فعالان ستادهای انتخاباتی ، باید کمی به عقب برگردند و به چشم اندازی که قبل از انتخابات زود هنگام ریاست جمهوری تیرماه ۱۴۰۳ و یا دو سه ماه قبل تر برای آنها متصور بود بیندیشند!فضای یاس و نا امیدی ، سراشیبی سقوط، حاکم بودن سایه ترس و انتظار رخدادهای نامیمون در مملکت ، وضعیت اجتماعی و اقتصادی نامناسب و شرایط بد بین المللی و حذف کامل جریان اصلاح طلبی از معادلات قدرت حداقل تا ۱۴۰۸ یعنی ۵ سال دیگر ، گوشه هایی از وضعیت موجود ما بوده است.

یادمان نرود که ما در انتخابات متاثر از یک ترس عاقلانه، التماس کردیم که مردم در انتخابات شرکت کنند، در حالی که دست های التماسمان خالی از استدلال بود و ما به خواهش عاطفه ها متوسل شدیم!ما ایمان خود به فعالیت و حضور را از دست داده بودیم حتی خودمان باور به پیروزی نداشتیم به همین خاطر وعده بهشت ندادیم و بیشتر انذاز کردیم از جهنمی که خود بیشتر از آن می ترسیدیم.
اما مردم آمدند و خدا کمک کرد و پیروزی حاصل شد.نباید بخاطر توقعات بوجود آمده (که البته این توقعات در یک شرایط عادی ، واقعا بر حق است. ) زمین بازی را رها کرد. نباید رئیس جمهور صادق و نجیب دکتر پزشکیان را تنها گذاشت. نباید اظهار پشیمانی کرد و اتفاقا با صدای رسا فریاد زد که : «من پشیمان نیستم!»
اگر انتقادی هست باید متوجه آن بخشی باشد که آن را رقم زده است. جریان رقیب با زیرکی این نارضایتی را روی دکتر پزشکیان شیفت داده است و بخشی از نخبگان اصلاح طلبی و اهالی قلم هم در این بازی افتاده اند. حتی اگر تاکنون به قسمتی از خواسته هایمان نرسیدیم نباید بازی را به هم بزنیم. یادمان باشد که جنس کابینه اول جناب دکتر سید محمد خاتمی هم خیلی جور نبود اما یکی از موفق ترین دولت‌های پس از انقلاب بود.
ما راند اول را در حالی که آنها از شرایط میزبانی و الطاف کمیته داوران و همه امکانات برخوردار بودند سه بر صفر بردیم(پیروزی در انتخابات). فرض کنید راند دوم را هم دو بر صفر باخته باشیم(مطلوبیت کابینه) . اما هنوز یک راند باقی مانده است(عملکرد کابینه).در چنین شرایطی چرا باید ترک بازی کنیم و رئیس جمهور صادق را تنها بگذاریم؟ باید از فضای انتقادی در سطح جامعه استفاده کرد و یک بار دیگر به حاکمیت گوشزد کرد که مردم خواهان چه چیزی هستند. باید به قوه قهریه ای که به زور می خواهد از سهم دیگران و از سهم مردم ، سهم خوری کند یادآوری کرد که قواعد بازی را رعایت کند. باید از دکتر پزشکیان خواست که برای استیفای حقوق ملت آستانه مقاومت خود را بالاتر ببرد.امید که رهبری نظام همانگونه که در برگزاری سالم انتخابات به آقای دکتر پزشکیان کمک نمودند در مرحله انتخاب کابینه هم کمک حال رئیس جمهور محترم باشند.
قاسم امیری
۲۴ مرداد ۱۴۰۳