در فضای مدیریتی امروز، گاهی سرعتِ قضاوت از سرعتِ عمل پیشی می‌گیرد. پیش از آنکه مدیری فرصت اجرا و تصمیم‌سازی پیدا کند، موجی از تحلیل‌ها، گمانه‌ها و داوری‌ها شکل می‌گیرد؛ گویی هنوز کار آغاز نشده، نتیجه از پیش معلوم است. این فرهنگِ داوریِ شتاب‌زده، نه‌تنها بی‌انصافی در حق مدیران است، بلکه نشانه‌ای از ضعف در فهم فرآیند توسعه است. هیچ سازمانی با بی‌اعتمادی و پیش‌داوری رشد نکرده است.
انتخاب حسام خوشبین‌فر به‌عنوان مدیرعامل پتروشیمی امیرکبیر نیز از همین جنس است. انتصابی که هنوز به مرحله‌ی اجرا نرسیده، با قضاوت‌ها روبه‌رو شده است؛ بی‌آن‌که به سوابق و توان مدیریتی او توجه شود. در حالی‌که خوشبین‌فر از جمله مدیرانی است که مسیر حرفه‌ای‌اش بر پایه‌ی تجربه و شناخت عمیق از صنعت شکل گرفته است. او در دو شرکت بزرگ خوزستانی، یعنی فولاد اکسین و لوله‌سازی اهواز، در بالاترین سطح تصمیم‌گیری — یعنی هیئت‌مدیره — حضور داشته و از نزدیک با ساختار تولید، چالش‌های انرژی، و الزامات راهبری در محیط‌های پیچیده آشناست.
قضاوت درباره‌ی عملکرد، نیازمند زمان و داده است؛ همان‌طور که شناخت توانایی‌ها تنها از مسیر تجربه‌ی زیسته به‌دست می‌آید. در چنین شرایطی، باید یاد بگیریم به مدیران جوان اما باتجربه فرصت دهیم تا توان خود را در میدان واقعی نشان دهند. معیار داوری نباید نگاه‌های سلیقه‌ای یا جغرافیایی باشد. موضوع «بومی یا غیربومی بودن» اگر به معیار اصلی تبدیل شود، توسعه قربانی نگاه محدود می‌شود. مهم آن است که مدیر، صنعت را بشناسد، کار را بلد باشد و در مسیر خلق ارزش گام بردارد.
پتروشیمی امیرکبیر امروز یکی از ستون‌های اصلی صنعت پتروشیمی کشور و از سه شرکت برتر حوزه پلی‌اتیلن است. مجموعه‌ای که پایداری تولید، سودآوری مستمر و توسعه‌ی صادرات، مستلزم مدیریتی عمیق، واقع‌نگر و آینده‌محور است. اعتماد به مدیران باتجربه و دارای درک صنعتی، شرط تداوم این مسیر است. توسعه‌ی واقعی از مسیر اعتماد و استمرار عبور می‌کند، نه از قضاوت و تغییرهای بی‌وقفه. اگر می‌خواهیم صنعت ایران در تراز جهانی بایستد، باید به مدیران فرصت ساختن دهیم؛ چرا که در نهایت، زمان منصف‌ترین داور میان ادعا و عمل خواهد بود.
